Visser, of Het lieve na-jagen

Misschien kunnen wij slechts
de liefde die we zien
voort – durend

waarmee we ons verrijken – vergaren
met gereedschap, toebehoren dat
we niet weten te gebruiken

verklaren door de liefde die we niet begrijpen
waarvan we denken haar te bezitten
kronkelend als in palingfuiken

zoals het spinnenweb onder ochtenddauw
in de eerste zonnestraal haar kleverigheid verloren
geen dagpauwoog nog doet struikelen

zo
laten we haar vieren
en verjaren

.
.

.

.

.

.

.

.

.

foto onbekend

Springbaar

Het water stroomt
in en uit, uit en in

basalt ligt rotsvast aan zijn voeten
zich schrap zettend tegen golven
waaronder dode stronken deinen

In het grijze water wijzen resten van lentes naar elkaar
als in een open familiegraf zichtbaar, drijft water
boven onder, onder boven

springbaar
.
.
.

Kruisteken der traagheid

(of: from Bill Viola’s Lovers to Emergence)

.

Strijdend in water

vergelijkend elkaar, glijdend in kracht

wijkend naar eerder, verzettend tegen kolkend schuim

blijven overeind, grijpen, houden eender wie vast

uiteindelijk het boven oppervlakte

onderspit delvend

Afgenomen rakend – afgelegd – later

opgedoken, neergelegd in troost

der meervoudig

mededogen

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

( video-still from Emergence, Bill Viola )