Dessintegraîte

Icarus ontdaan

van haar vleugels, achtergelaten
elk in hun eigen vore, haar romp verdween
geroofd, gespietst of leeggegeten
- onvindbaar.

Het jaar eindigt in uitval, dood
onder de grond hoe dan ook

ontsnappingsclausules uit  

sluitend 

The way we were...

Somewhere in the past I used to fill my own weblog, but as the paper paper didn't want to spend much more time and space on blogging I didn't have a choice. And while I was growing old I didn't feel the urge anymore, so much the better. And as Paul was also bored with the whole blogging stuff my stories disappeared into cyberspace, like myself, that being into space, better said.

One exists as long one is being remembered, I read somewhere, and that is the reason for this last conribution. Maybe I will be remembered a little longer than just after when I was laid down yesterday in the cold soil just above the upcoming groundwater, brrrrr..... But that is only my body; my soul is floating around in as many minds that have me within, as long as it lasts in there, that is...

It was a beautiful life and I have pulled many legs of P&I, as I called them in my blog. Dead sparrows bringing into the kitchen that were long dead before I got them, making them think I caught them alive, or bashing the guest-dog that was staying during the holidays in the pitch dark so everyone woke up in the middle of the night.

Bust that is the past, or passed.
The last years were quiet, albeit that I remade the livingroomtable into a new fresh design. When the owners went into teak however, there wasn't much fun anymore for me and my nails.

Then the time arrived when I had to show that life was enough for me. Whithering away as a free choice, could that be the right word in english? And yes, the trick worked. Six days of not eating was enough. In other years I sometimes refused to eat for two days because I didn't like the cans of catfood anymore they bought for me. But after two days one gets hungry and forms an appetite for baked cod, vitimine-sticks, or a plain steak. This time I had to hold out a bit better. So I did, and managed to become director of my own life, and death. Ok, Paul had to call the vet, but for animals of my species that is not a problem; the homo-sapiens could learn something from that!

And now I rest, tired from this last week. The internal subwaysystem didn't work to well anymore and air-refreshment neither. So I left my body behind, nothing mystical in there anymore, and float some circles above the house where I lived happily for many years. I greet everyone that bears me in his or her memory, and I hope I will stay there a little moment longer, even though I was a bitch every now and then :-)

c d

Ooit had ik mijn eigen weblog, ergens via een krant, maar toen daar de klad in kwam, de krant, niet mijn blog, had ik niet zoveel keus meer. Ik had het hier voort kunnen zetten maar ach, ik begon een dagje ouder te worden en het hoefde allemaal niet meer zo, van mij. En ook Paul raakte wel een beetje uitgekeken op het bloggen, dus zo verdwenen mijn verhalen in cyberspace, net als ikzelf nu, meer in space dan, ikke, als het ware.
Je bestaat, zolang je herinnerd wordt, las ik ergens, en vandaar deze laatste bijdrage. Misschien dat ik nog net iets langer beklijf dan tot het moment waarop ik onder de grond verdween, net boven, of half in het koude grondwater, brrrrr...... Maar dat is mijn lijfje; mijn geest zweeft rond in even zovele geesten, voor zolang het duurt, dat wel.
Het was een mooi leven, en ik heb P&I, zoals ik ze altijd noemde in de krant, aardig wat poetsen kunnen bakken. Dooie mussen naar binnen brengen die allang dood waren toen ik ze vond, terwijl ze dachten dat ik ze zelf gevangen had, de honden-logé eens even lekker op zijn falie geven in het pikkedonker zodat ze rechtop in bed zaten, enz. enz.
Maar dat was vroeger.
De afgelopen jaren waren rustig, al heb ik die salontafel nog van aardig dunne design-poten kunnen voorzien. Maar ja, toen gingen ze in de teak i.p.v. grenen en was er voor mij en mijn nagels geen lol meer aan.
En nu was het kwestie van aangeven wanneer voor mij de tijd gekomen was. Versterven, dat was het, ik had er al veel over gelezen. En ja hoor, ze zijn er in getrapt: Zes dagen niet eten bleek voldoende. Ik had wel eens meer twee dagen niet gegeten maar dat is voor niemand een lolletje: je krijgt toch weer trek, in gepocheerde kabeljauw, anti-braakbal-snoepjes, die o-zo-lekkere vitamine sticks, of gewoon een lekker kipfileetje of een steak. Dus deze keer moest ik het langer volhouden, en dat is me, op een leeftijd van zestien jaren, gelukt. Ik heb zélf de regie in handen gehouden, geen Stichting Einder er voor nodig gehad. Ja, ok, Paul moest iemand bellen, maar dat is voor dieren van mijn soort geen probleem. Zijn soort zou er nog een puntje aan kunnen zuigen...
Nu rust ik uit, van deze laatste lange week, want van slapen was niet veel gekomen, mijn interne metro-systeem liep niet meer zo soepeltjes, en ook de luchtafzuiging en verversing liet te wensen over. Het lichaam achtergelaten, er zit niks mystieks meer in, zweef ik nog wat rondjes boven de Noldijk en ga er dan vandoor. Ik groet allen die mij in hun herinnering hebben, en nog een tijdje willen houden. Ook al was ik af en toe dan een krengetje :-)



De voedster en de aar

.
. 

Zoals hij niet zal stoppen met koren schrijven

waarop het al dan niet staat - de wankele steen

in het water gelegen stroomt al langs hem heen -

zal zij niet stoppen met geven, niet wetende wat ze

nemende baart totdat, volgroeid, de dood erop volgt

Min het leven blijft de aar de wolken wiegen

de vore ontkennend waarin ze beiden rusten zullen

een volgend voorjaar

.
, 

Op dit moment

De Badlands door de ogen van een pessimist

.
.
.

Een maandje met vakantie en zie:

bij thuiskomst is het landschap radicaal veranderd:

tussen de kraters liggen plassen vertrouwen, erin

rookt loyaliteit nog wat na. Niet lang; genoegdoening

staat op springen. Vriendschap is verdwenen

in de mist, en liefde balanceert aan de

overzijde van het ravijn op het randje

van één van haar twee afgronden.

Dichterbij hangt aan een zijden draadje - trouw -

gemakzuchtig

.
.
.

Badlands through the eyes of a pessimist

One month of holiday
and see, how when arriving home
the landscape has radically changed:
between hit craters pools of trust lie in quiet motion
embedding loyalty still smoking afterwards;
Not for long: demanding satisfaction
is on the verge of explosion, friendship
has disappeared in the mist whilst love
balances above the abyss on the verge of
the other side of two precipices

More closer hangs from a silken thread - faithful - laziness
.
.

Onmeetbaar achterland

.

Niet zozeer beginnen stiltes onverdovend te worden
het is meer dat het oor ze beter begint te horen
Te vluchten uit de eindeloze cirkel der eindigheid
terugkeren naar Perm of Siluur, draaiend als
Escher om de as van glasgeglazuurde uurwerken

Opnieuw sterven om geboren te worden
in een krans van zwart vuur, uithardend als een
onmeetbare koolstof14-uitzondering
de methode bevestigend -

- het voorland niet in zicht
doch achterlatend

.

Zonder titel (nrs. ... ... )

.
.
.

.

.

Voyeur, of ijs koudedans

De ouwe Shackleton, zijn rotzooi achtergelaten

waarop nieuwe poolreizigers zich de blaren van hun voeten dansen

Afwezig ruik ik mijzelf in een ontbindende fase op tafel liggend

hoor ze roepen: kijk hem daar nou, de onmachtige

De staak in het hart zal hem leren; we verstrooien hem

met verkleurde confetti zal zijn lijkzweet als balsem werken

zijn eigen 15 minuten eeuwige roem

 

Ik val (haar) tegen, sta op

grijp, en dans

Dans, ouwe gek!

Als een dove componist vervloek ik

accoorden over schouders gegooid

en verlaat de schuur

vol schaamte, op zoek

naar thuis

 

Het ijs kraakt. In de diepte de maan

die hardheid smelt en koud zand

tot peilglas maakt

 

foto copyright warket 

En? Hoe was jouw dag? (misschien moet ik al mijn gedichten in de wij-vorm zetten…)

.

vroeg mijn vrouw as usual, toen ze thuiskwam

Rustig, antwoordde ik, de enige die me vandaag toe sprak
was het meisje bij de kassa: dat is dan 8,97
wilt u het bonnetje, zegeltjes?
waarop ze hartelijk moest lachen
terwijl ik het meer om te huilen vond
dat het mijn vrouw was
niet het meisje

Dat likken, daar heb ik al tijden al geen zin meer in
en als ik lees dat poëzie taal moet wezen en niet de ik
die zich herinnert (Ramsey Nasr), en dat
wij ondervonden aan den lijve dat doordringende boerenstank
je harder in het gezicht kan slaan dan wat vuistdikke boeken (David Troch)
de zoveelste prijs wint waar ik wéér niet voor inzond
dan denk ik: 

wat doe ik toch in die supermarkt?

.

Terugkeer van niets

Lief dagboek

Vandaag me onledig gehouden
met nutteloze zaken, die
op geen enkele wijze bevrediging gaven

Of geeft geen enkele bezigheid me nog bevrediging?
Pas nu, na gedane zaken, vind ik een klein beetje rust, binnenin
mijn eigen onrust, en die van Liszt. Maar het is al weer
een volgende dag, dus de vorige blijft liggen
in het moeras der onbevredigdheden

Ik staar in de kaarsvlam die vergetelheid verbeeldt, en
die lonkt. Ik fladder in mijn gedachten, ik weer mijn ogen af
voor het licht. Ik ruik de rook, meegenomen
der dingen onomkeerbaar, die ik achterliet

Is het eigenlijk niet prachtig, lief dagboek, dat niets terugkeert?
Dat onze herinneringen precies datgene zijn waarin we nooit
bevrediging zullen vinden, net zoals de dingen die we najagen
in de toekomst gelegen, die we niet kennen en die altijd anders is
dan we vermoeden, verwachten, denken...

En dat we in niets onze bevrediging uiteindelijk zullen vinden?