Somewhere in the past I used to fill my own weblog, but as the paper paper didn't want to spend much more time and space on blogging I didn't have a choice. And while I was growing old I didn't feel the urge anymore, so much the better. And as Paul was also bored with the whole blogging stuff my stories disappeared into cyberspace, like myself, that being into space, better said.
One exists as long one is being remembered, I read somewhere, and that is the reason for this last conribution. Maybe I will be remembered a little longer than just after when I was laid down yesterday in the cold soil just above the upcoming groundwater, brrrrr..... But that is only my body; my soul is floating around in as many minds that have me within, as long as it lasts in there, that is...
It was a beautiful life and I have pulled many legs of P&I, as I called them in my blog. Dead sparrows bringing into the kitchen that were long dead before I got them, making them think I caught them alive, or bashing the guest-dog that was staying during the holidays in the pitch dark so everyone woke up in the middle of the night.
Bust that is the past, or passed.
The last years were quiet, albeit that I remade the livingroomtable into a new fresh design. When the owners went into teak however, there wasn't much fun anymore for me and my nails.
Then the time arrived when I had to show that life was enough for me. Whithering away as a free choice, could that be the right word in english? And yes, the trick worked. Six days of not eating was enough. In other years I sometimes refused to eat for two days because I didn't like the cans of catfood anymore they bought for me. But after two days one gets hungry and forms an appetite for baked cod, vitimine-sticks, or a plain steak. This time I had to hold out a bit better. So I did, and managed to become director of my own life, and death. Ok, Paul had to call the vet, but for animals of my species that is not a problem; the homo-sapiens could learn something from that!
And now I rest, tired from this last week. The internal subwaysystem didn't work to well anymore and air-refreshment neither. So I left my body behind, nothing mystical in there anymore, and float some circles above the house where I lived happily for many years. I greet everyone that bears me in his or her memory, and I hope I will stay there a little moment longer, even though I was a bitch every now and then :-)
c d
Ooit had ik mijn eigen weblog, ergens via een krant, maar toen daar de klad in kwam, de krant, niet mijn blog, had ik niet zoveel keus meer. Ik had het hier voort kunnen zetten maar ach, ik begon een dagje ouder te worden en het hoefde allemaal niet meer zo, van mij. En ook Paul raakte wel een beetje uitgekeken op het bloggen, dus zo verdwenen mijn verhalen in cyberspace, net als ikzelf nu, meer in space dan, ikke, als het ware.Je bestaat, zolang je herinnerd wordt, las ik ergens, en vandaar deze laatste bijdrage. Misschien dat ik nog net iets langer beklijf dan tot het moment waarop ik onder de grond verdween, net boven, of half in het koude grondwater, brrrrr...... Maar dat is mijn lijfje; mijn geest zweeft rond in even zovele geesten, voor zolang het duurt, dat wel.
Het was een mooi leven, en ik heb P&I, zoals ik ze altijd noemde in de krant, aardig wat poetsen kunnen bakken. Dooie mussen naar binnen brengen die allang dood waren toen ik ze vond, terwijl ze dachten dat ik ze zelf gevangen had, de honden-logé eens even lekker op zijn falie geven in het pikkedonker zodat ze rechtop in bed zaten, enz. enz.
Maar dat was vroeger.
De afgelopen jaren waren rustig, al heb ik die salontafel nog van aardig dunne design-poten kunnen voorzien. Maar ja, toen gingen ze in de teak i.p.v. grenen en was er voor mij en mijn nagels geen lol meer aan.
En nu was het kwestie van aangeven wanneer voor mij de tijd gekomen was. Versterven, dat was het, ik had er al veel over gelezen. En ja hoor, ze zijn er in getrapt: Zes dagen niet eten bleek voldoende. Ik had wel eens meer twee dagen niet gegeten maar dat is voor niemand een lolletje: je krijgt toch weer trek, in gepocheerde kabeljauw, anti-braakbal-snoepjes, die o-zo-lekkere vitamine sticks, of gewoon een lekker kipfileetje of een steak. Dus deze keer moest ik het langer volhouden, en dat is me, op een leeftijd van zestien jaren, gelukt. Ik heb zélf de regie in handen gehouden, geen Stichting Einder er voor nodig gehad. Ja, ok, Paul moest iemand bellen, maar dat is voor dieren van mijn soort geen probleem. Zijn soort zou er nog een puntje aan kunnen zuigen...
Nu rust ik uit, van deze laatste lange week, want van slapen was niet veel gekomen, mijn interne metro-systeem liep niet meer zo soepeltjes, en ook de luchtafzuiging en verversing liet te wensen over. Het lichaam achtergelaten, er zit niks mystieks meer in, zweef ik nog wat rondjes boven de Noldijk en ga er dan vandoor. Ik groet allen die mij in hun herinnering hebben, en nog een tijdje willen houden. Ook al was ik af en toe dan een krengetje :-)
