.
.
.
Oervorm schuifelend over bodems van verweesde zeeën
niet vermoedend hoe tot onsterfelijkheid te raken
kruipt de trilobiet in het licht van dezelfde maan
als waaronder de dichter hem
tot leven wekt
Met verstand nog kleiner dan de kleinste korrel zand
leeft hij zijn oerbestaan in Cassiopeia’s stralen
en vertelt verhalen verder reikend
dan het spoor dat hij
bij leven trekt
Wat is verlangen meer
dan te willen zijn
waar hij is
geweest
.
.
....
mei 2004
1 comment:
Deze wordt steeds mooier en sprekender bij herlezen. Ook de vorm vind ik af.
De 'geweest' zo alleen aan het eind vind ik heel erg sterk.
Pure saudade. Graag gelezen en herlezen.
Post a Comment