Tuinpad

.
.
.

.
.
.


Kokkels en mollusken
hebben net de toon gezet
van ’t pad dat leidt van het
naar haar

Voorzichtig zet de wandelaar
zijn voet geruisloos neer, stilte
voor het begin van een concert

Voorbijgegaan een eeuwigheid voordat
zij draagster werd van zijn gemoed
en ‘s avonds, zijn voeten stevig ingebed

als hebben zij geleerd te houden zijn gewicht
kijkt hij omhoog en ziet hoe ster en schelp dezelfden zijn
te zien als ver verleden

Hij zou ze graag tot leven wekken
maar is geen god, geen vuursteen, geen gedicht
hij kijkt omhoog, grijpt de hand, en springt


vol overtuiging naar het licht

~

okt. 2003 (herziene versie, 30 maart 2005)