Dragen

.
.
Voordat ze viel
was ze al geweest

Hij zag haar heel even
- in het voorbijgaan - schudde ze
het nodige van zich af, voordat
ze terecht kwam, voor
ze het wist

gevangen

tegen haar zin vereeuwigd

Beiden een. Liggend in de ander
een en al rust. Alleen de schraag
herinnerde zich later
deze winter

Maar toen waren allen
al weer ver weg


.
.

Winterkost III

.

Toen er gedichten meer geschreven
dan gelezen werden en het vuur met moeite
sintels in een verkoolde hand genomen het laatste vlees
brandmerkte met uitgeharde woorden, ja, toen
werd het zaak de rivier te lezen, die daar
in een winter sinds heugenis onbevroren
onbekender dan een boek, minder nog
dan een bijbel, plotsklaps hard
te wezen lag;

toen ook de zon nog onder ging
de maan zich achter vliedende wolken verschool

toen
bleek steen
meer dan hart
water minder snood
houdt minder dan kool
en zwart snedig rood
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


.
.

~

Winterkost II

.
.
.

.
.
.

Winterkost

.

.

Het struint, het rooft
het spoort onzichtbaar
totdat ze herkenning achterlaat
Ze trekt haar pelsvacht wat strakker
om zich heen en snuift links of rechts, verval
bevroren op haar pad. Morgen zal ik ...

’s Ochtends is het aas vertrokken en
ratelen spatels de dood

in de pot

.

.

.

.

~