..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
En toen was er plotseling niemand meer
als na de begrafenis van je laatste next of kin
Om je vast te houden of los te laten, zet je, geef je, geef je me
een zetje op het ijs. De eerste stap, van de laatste op weg
op een weg die je dramatischer hebt gemaakt
dan dat hij in werkelijkheid is. Zuchten helpt
nu niet meer. Je hand is losgelaten en je glijdt
weg, de wind in je rug helpt je vooruit
het wak achter je latend
.
.
.
.
.
~
2 comments:
Op een of andere manier vind ik er een positief open eind aanzitten, ook al suggereert de titel iets anders.
Vind er mooie beelden inzitten, maar sommige dingen nog niet genoeg of juist te veel uitgekristalliseerd.
Los van de foto, die is letterlijk uitgekristalliseerd op een bepaalde manier en vind ik echt heel erg mooi en veelzeggend.
Het woord dramatisch is te. Juist dat woord is de overkill denk ik en maakt het geheel inderdaad wel heel dramatisch.
Op het toneel noemen we dat rode rozen rood verven.
Dramatisch: Daar staat nu juist een essentieel gegeven. Overkill, natuurlijk, zoals gewoonlijk. Totdat het voorbij is.
gr. p
Post a Comment