Onda

Maak maar
un giornata aan zee
met schreeuwende mensen
en kinderen die scheppend hun wereld creëren

Waarin jouw grote vriend de hoofdrol opeisend
ten onder gaat. Een maakbaar gebaar van pianissimo
naar grandeur van ongrijpbare akkoorden, golven – de
dissonanten omarmen morgen vast
mijn jazz

Een verde milonga dansend
rond een plek geronnen bloed

Geluk zonder naam
rijst morgen rood de zon

.

.

.

~

Boomblues, of Leven in verkeerde tijd

.
.
.
Hij staat er weer
van voor het raam naar
er achter. Stervend binnengedrongen
met zijn dreinende takken vol verlichting
waar niet bij te lezen valt. Natuur

die de kluit belazert, protserig versierd
en aan zijn namaakvoeten lukt het maar niet
kind noch kat noch kraai te kruisigen

Ach, leefde ik maar in het tijdperk van de wolharige mammoet
of tezamen met wat protozoïsche eukaryoten
dan kon ik rond het laatste uur van het eerste grote uitsterven
mijn eigen god en wederopstanding kiezen

Nu krab ik morgenochtend de moskorst uit mijn ogen
en vraag mij af welke zin
groeien heeft



.
.
.

~

Visser, of Het lieve na-jagen

Misschien kunnen wij slechts
de liefde die we zien
voort – durend

waarmee we ons verrijken – vergaren
met gereedschap, toebehoren dat
we niet weten te gebruiken

verklaren door de liefde die we niet begrijpen
waarvan we denken haar te bezitten
kronkelend als in palingfuiken

zoals het spinnenweb onder ochtenddauw
in de eerste zonnestraal haar kleverigheid verloren
geen dagpauwoog nog doet struikelen

zo
laten we haar vieren
en verjaren

.
.

.

.

.

.

.

.

.

foto onbekend

Springbaar

Het water stroomt
in en uit, uit en in

basalt ligt rotsvast aan zijn voeten
zich schrap zettend tegen golven
waaronder dode stronken deinen

In het grijze water wijzen resten van lentes naar elkaar
als in een open familiegraf zichtbaar, drijft water
boven onder, onder boven

springbaar
.
.
.

Kruisteken der traagheid

(of: from Bill Viola’s Lovers to Emergence)

.

Strijdend in water

vergelijkend elkaar, glijdend in kracht

wijkend naar eerder, verzettend tegen kolkend schuim

blijven overeind, grijpen, houden eender wie vast

uiteindelijk het boven oppervlakte

onderspit delvend

Afgenomen rakend – afgelegd – later

opgedoken, neergelegd in troost

der meervoudig

mededogen

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

( video-still from Emergence, Bill Viola )

Betonzon

.
.

.

Ze
de schoot
verborgen in een lach, een traan
morgen weer een dag, zei ze, dacht
ze. Zo verglijdt wat ze vermag, wordt
vermoogt tot kracht. Dan

hij
de hoek om
tenen lezend, knieën
strelende rimpels boven ogen die dringend
gestreken dienen te worden, dwingend klinkende
kerkklokken die een uur slaan, onbekend welk

Waarna god los gaat, de geest
niet meer vrijblijvend met de vuisten
op de tafel staat; gilt pijn, het gif, de melancholie
minachtend het volk op de vlucht
laat de krengen achter

in de vale betonzon
stallen bleek zingende kringen op het asfalt
branden – de afdruk in de hare last
snijdend de zijne. Ervoor

wachten zij
ze

Halt!

wie verloot
zijn ziel

.

.

Writer's block

Ik behoor niet tot de mensen
wie gevraagd wordt: schrijf
Toch schrijf ik, ongevraagd
en ongelezen, voor zolang het duurt

en de fles vol is en de ziel zwaar
van halleluja's en verdommenissen
terwijl de tekens op het scherm
onherkenbare vormen aannemen

betekenissen toegekend aan en door
slechts diegenen die er weet van hebben
passanten noemen zij zich zelf, een hiëroglyfisch
schrift zonder steen van Rosetta, zichzelf over het graf trekkend

~

IJle landberichten

.

.

zijn een verlangen naar het zien
van de brief op de deurmat, jaren na
verzending zijn afzender tonend, ondersteboven
afkomstig van een andere wereld die koud herkenbaar
veranderd is. Hij scheurt, nee

ik scheur hem niet meer open
de inhoud maar al te bekend, het staren
staat het lezen in de weg, hoont de kleuren bijeen
tot een regenboog in zwart-wit. Retour afzender, haar
lichte gedachten er achteraan, drijvend over een kalme zee

die een andere is dan de zee van het hangen boven de wilde golven
door silhouetten van meeuwen duikend naar de schapen die tussen wier
en zeekraal tot kaas en bout vermalen worden. Het scherpe zout in zijn ogen
maakt hem blind van vertrouwen. Maar zeg eens: jouw woorden -
zijn woorden, geef hen toch het verlangde verhaal mee

.

.

.

.

.

photo: Schrikkeltijd

De grote hoop, of Phoenissimonicarus

.
.
.

Toen er sprake bleek
van een algehele boycot

duurde het even

voordat het tot hem doordrong
dat het zo goed was

Afgesproken werk
fair trade of handje-klap
dat kaf van koren scheidt

zijn nering in de as
langs een omweg het
volgende bestaan gegeven

zocht hij nog zijn beide vleugels in
de resten van het uitgebluste vuur
en het weggelopen water

Rust nu uit op een pyloon van zurigheid
waarrond de duivel op even
zo vele hopen schijt

.
.
.

~

Tussen basalt en grind

.

.

Zwak zwalkt hij langs een zware oever
grof gruis dat nog aan geen scholekstertje
een enkele kokkel wenst over te geven

Zijn evenwicht verzettend
knakt zijn enkel bij het uitstappen
of was het instappen? Spalkt hem even

met een wilgenloot, die pats!
wortel schiet. Morsdood verwordt
tot een ijzeren kruis

.

.

~

Prehistorie I

.
Prehistorie I
.
.
Mijn muze houdt niet van gedichten
liever vliegt ze rond
boven glooiend oerbos
ooit bestaand

verstorven rimpels
in een wonderschoon gezicht
zich afvragend - wie
ben ik toch

in glanzend ochtendlicht

waar roedels wolven huilend jagen
op nooit geboren prooien, en ik de houthakker
zich af vraagt welke boom
hij aanstonds vellen zal

~

zomer 2003 (licht gewijzigd juni 2009)

Oorsprong, of Prehistorie III

.

.

.

Oervorm schuifelend over bodems van verweesde zeeën
niet vermoedend hoe tot onsterfelijkheid te raken
kruipt de trilobiet in het licht van dezelfde maan
als waaronder de dichter hem
tot leven wekt

Met verstand nog kleiner dan de kleinste korrel zand
leeft hij zijn oerbestaan in Cassiopeia’s stralen
en vertelt verhalen verder reikend
dan het spoor dat hij
bij leven trekt

Wat is verlangen meer
dan te willen zijn
waar hij is

geweest

.

.

....

mei 2004

Het vlees vervallen

(derde Venetiaanse variatie)




Hier staat hij stil
voor byzantijnse ramen
waar glas verdwenen is
grijnst hem veel meer
dan het leven tegemoet

Een kus op het gelaat
waarvan de oogholte leeg
het patina verbleekt, de glimlach
vals de vreugd ontbinden doet
dit masker gaat pas af

als er doden zijn gevallen

.

24 oktober 2006

Pauze ....

.


.


.

.

.

.

Steen-kool

.


.

.
.
.
.
.
.
.

~

Het is nog geen tijd

.
.



Zit te wachten op een gedicht
de borrel staat koud, de koelkast zoemt gezellig
en de klok wijst elf. Staat wel stil
maar vindt opwinden
te veel werk

Gordijnen opendoen,
de wind naar binnen laten waaien
Ah, Frau Holle! Herzlich willkommen

Alleen, op kussens en veren
zit hij niet te wachten

.
.
.
.

~

Faustiaanse inbeelding

.

Zwiert op vleugels van vergeeld papier
door het zwerk van haar verbeelding
Kanten zwart gerafeld rest hem
slechts nog één kwartier
Vier de touwen van 't intiem plezier
en bevaar de woelingen der streling

Een arm van links naar rechts
met pen, penseel in het hart gestoken
wrekend als rapier. Schrijft in tranen
snijdt dwars doorheen zijn ziel
een laatst verhaal voor haar
van lang voorbij vertier

Hier stroomt het bloed en
ondertekende hij fier, de eenling
het contract, een werk van inbeelding
gedachten die hem niet verder brachten
dan ver gedroomd van hier

(21 jan 2007)

Tuinpad

.
.
.

.
.
.


Kokkels en mollusken
hebben net de toon gezet
van ’t pad dat leidt van het
naar haar

Voorzichtig zet de wandelaar
zijn voet geruisloos neer, stilte
voor het begin van een concert

Voorbijgegaan een eeuwigheid voordat
zij draagster werd van zijn gemoed
en ‘s avonds, zijn voeten stevig ingebed

als hebben zij geleerd te houden zijn gewicht
kijkt hij omhoog en ziet hoe ster en schelp dezelfden zijn
te zien als ver verleden

Hij zou ze graag tot leven wekken
maar is geen god, geen vuursteen, geen gedicht
hij kijkt omhoog, grijpt de hand, en springt


vol overtuiging naar het licht

~

okt. 2003 (herziene versie, 30 maart 2005)

Requiem for us

.

.

.

.

.

.

.

.

.

He lies as if in a sleep of beauty
resting as it were, paws folded
neatly on my treshold of dust

No prayer for him nor me
No more now, I'll be with him for a while
'cause I know I will end as he

~

Krijger, of As is vruchtbaar.

.















.
.
.
.


.

Krijger, of As is vruchtbaar.

Eindelijk rijst de zon, ook al denken
de onbeholpenen de legen, de verdronkenen
dat ze geholpen, vervuld, gered zijn, zwaaiend
met hun vaandels victorie

Nu is de tijd aangebroken om te bevolken
te leven waarvoor hij leeft, met woorden
de vrijheid bevechten, te schoppen met macht
te schrijven, te lezen, zijn hart te vertolken

Wie of waar hij is? Te simpel voor één woord:

Hier.

Gesneuveld op een eerloos veld
waar hij alleen zichzelf nog hoort

~

Gestalte


Soms reiken ze hem een uitgestrekte hand
zijn dromen en demonen, maar eenmaal aangekomen
verwijlt hij er nog eenzamer
in dat eindeloze land

In de verte maait met zeis het silhouet
als hij zijn weg zoekt, onderscheidend steen van gneis
glas van ijs. Glimlachend valt hij uiteindelijk voorover
in het stalen amulet

~

(22 februari 2004) herzien 13 feb 2009