Is het een idee dat ik op de koffie langskom? vroeg hij me toen ik hem een keer voor mijn deur, op straat, tegenkwam. Hij stelde zich niet eens voor, hoe arrogant! Ik keek hem daarom ietwat neerbuigend aan, iets waar ik meteen spijt van had. Per slot van rekening sta je oog in oog met een vreemde, dus een beetje je gedragen mag dan toch wel. Opnieuw realiseerde ik me meteen dat je een "vreemde" niet neerbuigend behoort aan te kijken. Ik stak mijn vier-en-een-half-vingerige hand uit, gaf hem zogezegd, en tevens, mijn slapste handje ooit, en begon:
Probeer me te vergeten
vroeg ik melancholie; ze weigerde
Probeer me te letteren, vroeg ik poëzie
ze weigerde, hees haar vlag en vertrok. Probeer
me te bekoren maar melodie noch het ritme indachtig
verkozen zij plus hun uitvoerders de absolute dissonantie en atonaliteit
Probeer mijn vriend te wezen, vroeg ik voorzichtig een vreemde
alsof het zo werkte, maar die verkoos vreemd te blijven tot het einde toe
Probeer me dan maar te verpletteren vroeg ik steen, te verteren
vroeg ik vuur, te doorgroeien boomwortel, te waaien wind, verdrinken zee
Te rusten vroeg ik niemand
die zwijgend opstond en antwoordde:
Kom maar mee
.
.
.
No comments:
Post a Comment