Time is it for a break

.
.

No play in which the actors do not get tired, the spectators at a certain moment bored

the props rearranged and the prompter needing being aroused to life



under the floor over which phrases echo like seawaves, polished

so that words can climb, learning to glow, reinventing their selves



the spirit from the spirit out of the spirit

the last dust swiped into a little heap



The hall, still empty, hopefully awaits a generous interpretation

of the thoughts that came from a genious mind


when the audience re-enters.

.
.
.
.
Er even niet zijn

.
Geen voorstelling waarin de spelers
niet moe worden, de toeschouwers op een gegeven moment niet verveeld
de requisieten herschikt en de soufleur tot leven gewekt moet worden

onder de vloer waarover zinnen echoën als golven in de wind, geboend
zodat woorden klimmen kunnen, glimmen leren, zichzelf
opnieuw uitvindend - de geest in de geest uit de geest
het laatste stof bijeen geveegd


De zaal - nog leeg - rest hoopvol wachten
op een geniale invulling van gedachtes afkomstig uit een ooit even geniale geest

Dan kom het publiek opnieuw binnen
 
 
.
.
.